lunes, 15 de diciembre de 2008

"Somos valientes"



Mi querido Isaac suele decir que "el talento es mera suerte, lo que importa es la valentía".

Y exacto, el talento no es más que puro azar, algo con lo que son tocados algunos individuos de nuestra sociedad y que provoca que ellos sean capaces de hacer determinadas cosas increíbles sin apenas esfuerzo. Pero no se trata de algo que ellos hayan alcanzado con el sudor de sus frentes, sino que siempre han sido así, llevan conviviendo toda la vida con ese don, y por lo tanto no saben lo que es realmente conseguir algo luchando mucho por ello.

Yo soy testigo de este hecho día a día en mi instituto. Cada mañana, en las horas muertas en las que estoy leyendo o descansando de mis compañeros de clase y sus adolescentes pensamientos, me pongo a observarles y llego a la conclusión de que, mientras algunos necesitan mucho trabajo para conseguir algo, otros en cambio son capaces de hacer maravillas con los ojos cerrados. Esto es fantástico ejemplo de a qué me refiero: los primeros tienen que trabajar mucho para conseguir lo que los segundos hacen sin ningún problema.

Pues bien, el otro día, diseñando la página web que tenemos en construcción me di cuenta de algo: es posible que no seamos los más talentosos del mundo (a pesar de que todos valemos mucho como mi queridísimo Isaac), pero si somos valientes y tenemos muchas ganas de conseguir nuestros objetivos.

Trabajando de noche, de día, en una casa, en un bar, en la calle, con lluvia, con sol... pero siempre con ilusión, esfuerzo y compañerismo.
(Y todo esto a pesar de los numerosos roces que todos sabéis que tengo con Jill y Mary en ocasiones)

A veces, y con esto demuestro más que con nada mi madurez, he de dejar a un lado el amor, y trabajar por el bien de todos nosotros.

Espero que consigamos nuestros objetivos.

Atentamente: Tracy, una adolescente enamorada

miércoles, 10 de diciembre de 2008

Noches de otoño, noches de trabajo


“Una sombra se mueve en la Plaza Roja bajo la fría noche santiaguesa ”…si, soy yo; llamado por el deber de quedar para debatir las ideas de nuestra futura página web.


He de decir que me encantan estos trabajos, pues lo meramente profesional se convierte en un desvarío de ideas, en los que todos los miembros del grupo dan su opinión, restando en esta futura página las invenciones más votadas por todos; un grupo democrático vamos.

Como no alegrarse en estas noches cuando las ideas salen solas, y una exclamación de ¡Genial! se repite constantemente (gracias sobre todo a la joven Tracy) ante las alocadas ideas de la gente.


Al final, tres o cuatro horas de duro trabajo han dado sus frutos: la división de la página web en cuanro grupos, por supuesto relacionados con nuestra carrera (no como muchas asignaturas del año pasado): fotografía, música, cine y literatura.

Y dentro de estos grandes cuatro grupos nueve apartados, nueve ejemplos en los que demostremos nuestra creatividad para parodiar o inventar un nuevo mundo alternativo, que es de lo que se trata.


Nombres famosos como Melendi, La oreja de Van Gogh, El niño del pijama de rayas o las fotografías de William Klein serán adaptados por nosotros en nuestro pequeño nuevo mundo digital.

Las risas están aseguradas.


Se despide Isaac desde la biblioteca de la facultad de Ciencias de la Comunicación,

Manhattan de Compostela.

lunes, 8 de diciembre de 2008

"Existen dúas maneiras de ser feliz nesta vida, unha é facerse o parvo e outra selo"


Bos días amigos.

Psicoanalizándovos doume de conta de que estades intregados pola frase do título desta entrada. Pertence ao meu querido amigo Freud, pero nesta ocasión adaptareina a situación, autopsicoanalizareime pois para converter esta frase e convertila no ser deste meu pensar, desta miña situación emocional actual.
Existen dúas maneiras de traballar nun día festivo nesta vida, unha é facerse o parvo e pasar de todo e a outra selo e poñerte a traballar...

Hoxe, día tristeiro de inverno, longa mañá de traballo. A resaca dos días anteriores parece restar nos seus efectos (ou causas?) despois de psicoanalizar físico e verbalmente ás miñas compañeiras e compañeiro de reparto nesta andaina informática.

Comezamos tratando os puntos (des)culturais a tratar na que algún día será a nosa páxina web (soa ben, noto que Mary está un pouco perdida, debe ser o seu novo tinguido, ou quizais ese sono que tanto se lle repite nas frías noites de inverno que, por segredo profesional non desvelarei). Decidimos pois que nos centraremos no cine (como non), na música, na literatura e na fotografía despois de rexeitar (obviamente) a postura de Tracy que, como ben podo apreciar e, a pesar de querer aparentar madurez, non deixa de ser unha nena, unha nena estúpida cuxa sangue esta inxectada de hormonas que non paran de rebulir no seu corpo (porque senón ía sair con Isaac?).

Pero non pensedes que o discutir á hora de traballar é malo, pois como ben dixo un dos meus mellores amigos e máis admirados compañeiros de traballo "se dous individuos están sempre dacordo en todo, podo asegurar que un pensa polos dous..."

Tamén decidimos parcial e provisionalmente que ou quenes serán o obxecto da nosa parodia en cada unha das seccións.

Un adianto? O código da Vinci (escollido por Isaac... quizais porque nel un vello se namora dunha moza e viceversa... nin que dicir que tenta buscar unha excusa ante as miñas constantes psicoanálises) ou Scream (terá Jill instintos asasinos de cara ó seu ex compañeiro sentimental? Sinceramente, si).

Sen maís, aquí está o voso psicoanalista para calquera problema.

UN SAÚDO DENDE A GRAN MAZÁ.

lunes, 1 de diciembre de 2008

La vida en Manhattan es complicada. Aclarémonos.


Debido a la complicación de este blog por las firmas con nuestros nombres Reales/Ficticios, cabe hacer un inciso entre diseño y diseño para explicar quienes somos sin necesidad de acceder a nuestros perfiles uno por uno. Los componentes de este grupo somos:

Elena Martín Lores / Tracy
Sara Sarmiento Fernández / Mary Wilken
Rubén Souto Santos / Psicoanalista y amigo de Isaac
Uxía Taboada Otero / Jill
Alberto Varela Cribeiro / Isaac Davis (Woody Allen)

sábado, 15 de noviembre de 2008

Tema de debate

El tema de debate que propone nuestro grupo tras haber examinado el programa, será el séptimo, que trata sobre el elemento gráfico, los tipos de imágenes y de animaciones existentes, el tratamiento digital de la imagen y los usos y finalidades de los recursos visuales, entre otros aspectos que nos parecen estar muy relacionados con nuestra carreara y esta asignatura en particular.

Mundo alternativo (por una de las pocas periodistas de calidad de la Gran Manzana, Mary Wilken)


Me encontraba yo contemplando una réplica alternativa de la escultura de Rodin, "El pensador", por un joven artista del Bronx, que se dedica a esta clase de imitaciones para conseguir sacar a su familia de la pobreza -y esto lo hacía por un encargo que he recibido de escribir un artículo sobre él-, cuando caí en la cuenta del gran triunfo que las alternativas a la realidad está teniendo actualmente.
No sé qué se entiende hoy en día por arte -tanta gente que no tiene ni idea del tema ha opinado, que han acabado por desvirtuar el concepto en su totalidad-, pero lo que sí está claro es que el intento de evasión de lo establecido, de las obras ya vistas, digamos, del sistema en sí, parece la idea más atractiva para escapar de una rutina amenazante -culturalmente hablando-, que amenaza con volvernos clones no-librepensadores.

Y si no que se lo digan a los compañeros de clase del joven sobre el que versa mi artículo -que estudia actualmente en Santiago de Compostela-, entre los cuales las tendencias alternativas han obtenido un gran éxito: se deciden a tratar temas para sus trabajos, que constituyen cosas nunca hechas anteriormente -en su mayoría- : la clasificación de la programación radiofónica por temas, en lugar del orden habitual por horas o emisoras, la difusión de materias quizá ya conocidas: fotografía, música, cómics, pero desde un punto de vista diferente y que resulte más atractivo, páginas sobre grupos musicales que en algunos casos crean sus propios instrumentos, páginas antisistema en las que se ofrecen parodias de la cultura kitsch a la que nos han acostumbrado, etc.

¿Cuál ha sido mi conclusión?
Lo alternativo triunfa. La sociedad comienza a pararse a pensar -como bien quiso representar Rodin con su escultura, y no sé si su imitador-, que quizá algo vaya mal en esta megasociedad carnívora y cada vez más deshumanizada.
Ante la creciente manipulación de información, y la oferta de engaños y contenidos vacuos en nuestros informativos, los jóvenes deciden no conformarse con la oferta existente; quieren movilizarse y buscar alternativas culturales, sociales, políticas -y cómo no-, en la elección de las informaciones que a ellos llegan.

Creo que si Rodin levantase la cabeza, seguramente se contentaría con el incremento de pensadores, que pétreos y estáticos, contemplan a su alrededor para criticar lo que les ha sido dado, y lo que es mejor, ofrecer alternativas para cambiarlo.



(Borrador para un artículo de Mery Wilken, disciplinada, ordenada y culta periodista, en ocasiones demasiado "sabelotodo" y arrogante debido a sus repentinos delirios de grandeza cuando no toma la medicación que su psicoanalista húngaro le ha recomendado)

miércoles, 12 de noviembre de 2008

Reniego de lo que la sociedad me impone. Por la jovencita Tracy:



El otro día, en el instituto (ese lugar lleno de adolescentes bastante infantiles que no comprenden mi gusto por el mundo adulto), un profesor nos preguntó que tema escogeríamos para una página web en el caso de que tuviéramos oportunidad de diseñar una. Por mi parte no me gusta demasiado internet, mis compañeros de clase se pasan el día metidos en ese mundo virtual hablando entre ellos a través de programas que, francamente, no son más que formas diversas de destrozar sus materias grises, ya de por si atrofiadas.


A pesar de todo, la curiosidad me pudo y comencé a cavilar cual sería la mejor opción para atraer a un público interesante y cultivado. Todavía sin haber aclarado por completo mis dudas, decidí pasarme por la casa de mi querido y maduro Issac. Él es un hombre muy inteligente y culto que se mueve en la sociedad prestigiosa e interesante de los barrios altos de Manhattan. Por supuesto algunos no aprecian la capacidad de mi adorado Issac, como ocurre con su ex-mujer Jill (de la cual preferiré hablar en otro momento), pero la mayoría saben que es un sabio y son los menos los que intentan cambiar esa idea.


En este punto, cuando me encontraba descansando en su hogar, Issac me ayudó a decidir el tema perfecto. Me explicó, de esa forma que sólo él puede que, si yo soy la viva imagen de una adolescente que rehúye el serlo, ¿qué mejor que una página donde le enseñemos a todos los demás como poder situarse por encima de esta sociedad materialista e infantil que no aprecia la importancia de una buena conversación sobre cultura fuera de lo comercial?


Así que eso es lo que vamos a hacer yo y, como no puede ser de otra manera, el resto de mis compañeros de reparto. Les mostraremos a los demás como renegar de una sociedad que se impone sin piedad. Les propondremos películas, libros, música, o lo que se nos ocurra (aún debemos matizar un poco este punto) totalmente alternativos. Procuraremos lograr el objetivo marcado convenciéndoles de que tenemos razón. Deseamos conseguirlo.


Se despide desde la casa de su amado una joven enamorada. Tracy.

Otras ideas (peores que la nuestra, seguramente) por Jill.


Aficionada como soy a contar la vida privada de mi ex marido Isaac, al que abandoné por otra mujer a causa de su egoísmo e inutilidad para los aspectos prácticos de la existencia, voy a dejar al descubierto las otras ideas que tuvieron para crear la página web del contenido de diseño gráfico.
Dejando de lado todo tipo de perversiones, antecedentes psiquiátricos y tragedias personales, hablaré de algunas de las ideas que han sido expuestas en el aula 6.

La música, vano alimento para el espíritu de los endebles, se convierte en tema central de muchos de ellos. El cine también predomina (¿no estaban estos chicos estudiando Comunicación Audiovisual?), y el teatro no se queda atrás. Pues sí, les ha dado por ese tipo de cultura de masas, o quizá debería escribir cultura entre interrogaciones. Sin embargo, Marita necesita explicaciones claras y concisas sobre todo contenido de las páginas, así que ideas ambiciosas con generalidad de apartados se (y nos) hemos quedado en proyectos mucho más concretos. ¿Mejores o peores? Eso lo veremos al final.

Como la publicidad abarca un gran espacio dentro de la comunicación, el grupo de Erasmus ha decidido hacer una página corporativa sobre un producto concreto.
¡Oh, un producto más para sentirnos dentro de la sociedad! ¿Qué nos esperará la década de los 80? No quiero ni pensarlo.



Jill, más allá de los convencionalismos sociales (o sencillamente borde).

A favor y en contra del diseño, por Isaac Davis.


Cavilando y pensando en mis, ya, numerosos problemas, se me planteó uno nuevo cuando acudía a las aulas de la universidad de Santiago de Compostela.
Tras abrir la puerta trasera en medio de un infernal ruido, pensaba yo como, tras numerosas generaciones de estudiantes que habían pasado por allí, aún no estaba solucionado dicho problema.
Y fue entonces cuando, injuriando en contra del diseñador de tal mueble, me alegré al observar como el tema de debate en aquel aula seis versaba sobre el problema del diseño.

Interesantes las opiniones de aquellos estudiantes a favor o en contra, tímidas respuestas de los post adolescentes portugueses que, extranjeros como yo ( neoyorquino a mucha honra) alzamos la voz tímidamente ante el resto de personas allí presentes... Para hablar, nada más y nada menos, que de aquel fatídico día, cuando en mi bote de salsa, de una conocida marca, no entraba una triste cucharilla, aumentando mi frustración y, he de decirlo, mis ganas de probar aquel sabroso manjar.

Pero un esbozo de sonrisa apareció en mi cara cuando vi que no era el único que tenía problemas con los diseños de numerosos productos cotidianos, (aunque probablemente fuese la única persona que visitaría hasta nueve veces a su nuevo psicoanalista húngaro para tratar de solucionarlos).
La carpeta de dicha universidad (con la que yo ya había tenido problemas al casi perder, por la ausencia de solapas, mis valiosísimos apuntes y mis futuros guiones de cine); las molestas etiquetas de la ropa; o la propia densidad de la revista Cinemanía, de la que yo he sido portada varias veces, había llamado la atención de aquellos jóvenes adultos.

Aunque no todo serían malas noticias, los ordenadores Mac, los famosos antiquemallemas de Starbucks (que varias veces me han salvado de una quemadura segura), o las bolsas de plástico para que los paraguas no dejen todo pingando en las tiendas de ropa, se llevaron la aprobación de mis compañeros compostelanos, y he de decir, la mía propia.

Pienso que es suficiente desvarío por hoy querido diario-multimedia. Es hora de que mis compañeros de reparto ocupen espacio en este nuevo blog.
Expresad vuestras ideas!!!


Firmado: Isaac Davis, el mayor seductor de Manhattan

miércoles, 15 de octubre de 2008

Destino: Manhattan.



Tras enormes elucu...cu...cu...braciones de índole meta...ta...ta...física, he decidido aceptar la proposición que mis per...per...personajes me hicieron la pasada noche del sábado, en que una pandilla de descarriados postadolescentes timbraron en mi casa con nocturnidad y alevosía para despertarme de mi dul...dul...ce sueño de modelos esculturales de Victoria's Secret.
Dicha propuesta consistía en permitirles trascender de la película que hace años dirigí, "Manhattan", para tener la oportunidad de experimentar la vi...vi...vi....da, digamos "real" y opinar sobre el arte del cine y el diseño -además , claro está, de permitirles experimentar el arte de las relaciones que llevan implícito por ser personajes creados por mí-.

Les dejo, pues, en sus ma...ma...ma...nos, y me desentiendo de sus desvaríos y conflictos amoroso-sexuales-interactivos.


Atentamente, Woody Allen.